kuzniap

Kiedy byliśmy dziećmi, na początku, uczyliśmy się leżeć inaczej niż na plecach. A tak prawdę mówiąc, to byliśmy uczeni leżeć na brzuszku. Nasi rodzice pieczołowicie układali nas na brzuch, abyśmy wyćwiczyli odruch tej umiejętności, czyli nasze kwalifikacje wieczorem były o niebo lepsze, niż jeszcze tego samego dnia rano przed drzemką. Później uczyliśmy się raczkować, był to kolejny poziom naszych umiejętności. Po wielu nieudanych próbach, po wielu ściągniętych serwetkach ze stołu, po tragicznych, straszliwych upadkach, w końcu udało się! Potrafiliśmy przemieszczać się na czterech łapach, jak kolega pies lub kot. Z tym że naszymi łapkami były nasze ręce i nasze nogi, a konkretnie kolana. Byliśmy już prawie wykwalifikowani do przemieszczania się jak człowiek, ale przed nami stał kolejny bardzo trudny krok, do którego musieliśmy dorosnąć. Krokiem tym była umiejętność robienia pierwszego kroku. I tutaj też potrzebna nam była pomoc rodziców, rodzeństwa, ludzi wokół nas, których mogliśmy obserwować i bardzo im zazdrościliśmy. Tak bardzo, że decydowaliśmy się na szaleńczy ruch i podnosiliśmy się z czworaczków na dwie nogi. Na początku opierając się rękoma o wersalkę, kredens, półki, meble, krzesła, a później coraz odważniej, bez asysty rąk, w poprzek kuchni, w poprzek pokoju, do pierwszego upadku, do pierwszego sukcesu, do przebycia całego dystansu od taty do mamy albo w drugą stronę. Wtedy stawaliśmy się już bardzo wykwalifikowani. Nasze Skills, nasze umiejętności zostały potwierdzone, nie tylko wolą, chęcią i determinacją, ale również faktami. Osiągnęliśmy sukces! Nauczyliśmy się chodzić! Cztery etapy rozwoju – plecki, brzuszek, czworaczki, nóżki zostały osiągnięte. Byliśmy wykwalifikowanym, chodzącym homo sapiens. A co dalej? Później ta sama historia z jazdą na rowerze. Najpierw dotykając ziemi, później z kijkiem i pomocą taty, który z tyłu prowadził nas na spacery, wycieczki, do różnych, dziwnych miejsc. Później – coraz dłuższe dystanse. Raz samotnie, samodzielnie, aż do przewrócenia się na lewą lub prawą stronę, aż w końcu nastąpił ten moment kiedy jedziesz i widzisz, że za Tobą nie ma nikogo, a Ty dalej jedziesz, nie zatrzymujesz się i się nie przewracasz. To było również osiągnięcie czwartego poziomu kwalifikacji. Kolejny sukces, kolejna umiejętność została „odhaczona”!