Zasób pracy wykonywany w załodze czteroosobowej różni się od zasobu pracy wykonywanej przez załogę trzyosobową. Spełnione funkcje są zapewne podobne, choć mogą znacząco różnić się jakością na korzyść nowoczesnego zautomatyzowanego sprzętu. Jednak poziom kwalifikacji technicznych trzech operatorów musi być zdecydowanie wyższy od kwalifikacji czterech operatorów w maszynie mniej zaawansowanej technicznie. Są oni bardziej operatorami w stylu TPM. I tak oto dochodzimy do sedna sprawy i spróbuję odpowiedzieć na pytanie, które rozwiązanie jest lepsze. Aby obsługiwać skuteczniejszy, wydajniejszy technologicznie, efektywniejszy w polu walki sprzęt, wystarcza trzech, ale świetnie wykwalifikowanych operatorów oraz potrzebne jest solidne zaplecze techniczne, czyt. utrzymanie ruchu. Łatwiej jest również skompletować załogę trzech operatorów czołgu niż załogę czterech operatorów czołgu. Przy dobrze wykwalifikowanej kadrze i wysokiej kulturze technicznej pracy,  to rozwiązanie jest zdecydowanie bardziej efektywne i skuteczne na GEMBA, czyli na polu walki. Tak więc matryca kompetencji musi być bardziej wymagająca dla każdego z jej uczestników. Aby z kolei obsługiwać pojazd czteroosobowy o niższym zaawansowaniu technicznym potrzebny nam jest nadmierny zasób w postaci dodatkowego operatora. Będzie on owszem, wypełniać luki w przypadku braku innych uczestników, jednak z samej definicji występowania stanowi on koszt zarówno na poziomie przygotowania do pracy, jak i utrudnienie w przypadku konieczności skompletowania załogi czteroosobowej. Operatorzy takiego urządzenia zapewne posiadają kompetencje do utrzymania go w ruchu, czyli coś na kształt czynności TPM. Jednak matryca kompetencji do obsługi podobnej ilości urządzeń czyt. czołgów, jak w przypadku tych czteroosobowych, musi zawierać więcej operatorów. Finalnie ten koszt i tak jest wyższy.